«Νους ορά και νους ακούει… τ’ άλλα δε τυφλά και κωφά…»
(Επίχαρμος, Έλληνας ποιητής από την Κω: 530-440 π.Χ.)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο νους είν’ αυτός που, ουσιαστικά, βλέπει κι’ ακούει! Οι δε αυτόνομες σωματικές αισθήσεις, χωρίς τον νου, είναι τυφλές και κωφές…
Πώς λειτουργεί ο ‘μηχανισμός’ της ανθρώπινης αντίληψης…; Είναι θέμα αυτόνομης ή συνεργασιακής διεργασίας των αισθήσεων και του εγκεφάλου; Στην αντιληπτική διαδικασία, ποιες λειτουργίες διενεργούνται συνειδητά… και ποιές ασυνείδητα; Ο νους (η ‘νοερή ενέργεια’ της ψυχής, όχι ο εγκέφαλος) ως ο κύριος επόπτης κάθε πνευματικής δράσης, έχει ανάμιξη σ’ όλη αυτή τη διαδικασία; Πώς λειτουργούν τα ‘αισθητικά αντανακλαστικά’ της ψυχής μας όταν οι αισθητηριακοί δέκτες των συμβατικών μας αισθήσεων καταγράφουν ‘προκλήσεις’ και δημιουργούν ‘αισθήματα’ υψηλής ποιότητας…; Τί καθορίζει την νοερή προσοχή της ψυχής μας και πόσο επηρεάζεται αυτή από συνθήκες αστικής καθημερινότητας: δηλ. κοινωνικού συνωστισμού… περιβαλλοντικών θορύβων… βιοτικής τύρβης… και ‘μηχανικής’ διαχείρισης των αισθήσεων…;!
Τέτοιων (κι’ άλλων παρεμφερών) αποριών απόρροια… ήταν η ‘αιτία’ για τη διοργάνωση ενός κοινωνικού πειράματος (Social Experiment) μιας από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Αμερικής (Washington Post), σε συνεργασία με το παν/στήμιο της Washington, πριν λίγα χρόνια (2007). Η δημοσιογραφική εκείνη έρευνα, υψηλού ανθρωπολογικού ενδιαφέροντος, ονομάστηκε κωδικά: «Στάσου… και άκου τη μουσική!» («Stop… and Hear the Music!») έχοντας ως ‘σκηνικό’ της τον ισόγειο κεντρικό σταθμό του Mετρό της Washington. [ 1 ] Το εν λόγω ‘κοινωνικό πείραμα’ συνίστατο στη διενέργεια ενός άτυπου ρεσιτάλ βιολιού… και στην ανίχνευση των ‘αισθητικών αντανακλαστικών’ του λαού, που πηγαινο-έρχεται με βόμβο, σαν μελίσσι σε ώρα εργασιακής αιχμής…!
Ένας φτωχοντυμένος ‘μουσικός του δρόμου’ εισήλθε στον σταθμό του Μετρό και κάθησε λίγο μετά την είσοδο. Έβγαλε από μια φθαρμένη θήκη ένα παλιό βιολί, κι’ άφησε την θήκη μπροστά του ανοιχτή… ίσως για να δέχεται τα φιλοδωρήματα των ακροατών. Άρχισε να ερμηνεύει διάφορες μουσικές αρμονίες για βιολί, με πάθος και τέχνη απαράμιλλη. Έδειχνε να ‘ζει’ την μουσική που ερμήνευε, κι’ έμοιαζε αδιάφορος για την ανταπόκριση των διερχομένων. Ωστόσο συνέχιζε να παίζει… ελπίζοντας ότι θα ‘κέντριζε’ το ενδιαφέρον των ακροατών! Πλήθη ανθρώπων πέρασαν από μπροστά του, ενόσω έπαιζε, κι’ έφυγαν… ‘ανέγγιχτοι’ αισθητικά από το δρώμενο. Κανείς δεν γνώριζε ότι κάποιες κρυφές κάμερες της εφημερίδας βιντεοσκοπούσαν…
Το άτυπο εκείνο ρεσιτάλ διήρκεσε περίπου 45΄ της ώρας. Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, οι κάμερες ‘μέτρησαν’ περίπου 1.000 άτομα να έχουν περάσει μπροστά από τον πλανώδιο μουσικό, προσπερνώντας τον βιαστικά και βαίνοντας στον προορισμό τους. Όλοι έδειχναν αδιάφοροι… αφηρημένοι… κι’ απορροφημένοι στις προσωπικές του -ο καθένας- έγνοιες. Κανένας δεν σταμάτησε ν’ ακούσει… ούτε καν ανέκοψε λίγο την ταχύτητά του, για ν’ απολαύσει την ανακρουόμενη μουσική, παρά ελάχιστοι και μόνο στιγμιαία. Κάποιοι, χωρίς να διακόψουν το βιαστικό τους βάδισμα, ‘πέταξαν’ τον οβολό τους στην ανοιχτή θήκη. Τάχα, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη θεσπέσια εκείνη μουσική… ή ως πράξη συμπόνοιας για την ‘εικόνα’ που αντίκρυζαν…;!
Μετά από 45΄ συνεχούς ανάκρουσης της μουσικής εκείνης πανδαισίας, ο φτωχοντυμένος βιολονίστας σταμάτησε να παίζει. Κανένας δεν πρόσεξε ότι σταμάτησε… όπως κανείς δεν είχε προσέξει όταν ξεκίνησε να παίζει. Κανένας δεν χειροκρότησε, ούτε έδειξε κάποιο σημάδι αναγνώρισης κι’ επιβράβευσης, εκτός από μια νεαρή γυναίκα η οποία πλησίασε και του μίλησε, εκφράζοντας τον θαυμασμό της! Στην ανοιχτή θήκη του βιολιού είχαν συγκεντρωθεί $ 30 περίπου, [ 2 ] ποσό… που, βέβαια, δεν αντιστοιχούσε στην ‘αξία’ εκείνου του ρεσιτάλ! Αποκάλυπτε, όμως, τον βαθμό της αισθητηριακής προσοχής και της αισθητικής αντίληψης των ανθρώπων… σε ώρες κυκλοφοριακής αιχμής, που ο κοινωνικός ‘μελισσώνας’ των λογικών μελισσών βουΐζει απασχολημένος…!
Το κοινωνικό πείραμα της εφημερίδας, μόλις είχε ολοκληρωθεί επιτυχώς! Οι γνωστικές απορίες των ερευνητών, για την ψυχο/νοητική αντίληψη των ανθρώπων, περίμεναν απαντήσεις από την ανάλυση των καταγραφέντων αισθητηριακών/αισθητικών ‘αντανακλαστικών’ του πλήθους. Ενός πλήθους… 1000 περίπου ατόμων, που ‘παρήλασαν’ κυριολεκτικά αδιάφοροι (!) μπροστά από ένα ‘καλλιτεχνικό γεγονός’ σπουδαίο μεν, αλλά… ‘αδιαφήμιστο’ από τα ΜΜΕ! Γιατί, το μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός στο Μετρό της Washington, αν είχε διαφημισθεί (όπως λίγες μέρες πριν στο Μουσικό μέγαρο της Βοστώνης) [ 3 ] θ’ άλλαζε τα δεδομένα της ‘στάσης’ του λαού… καθώς θά’χαν προβληθεί ‘λεπτομέρειες’ που θα τον καθοδηγούσαν να ‘συμπεριφερθεί’ διαφορετικά…!
Οι ‘λεπτομέρειες’ που αγνοούσαν οι διερχόμενοι στο Μετρό ήταν, ότι:
α) Ο ‘φτωχός’ βιολιστής ήταν ο διάσημος Joshua Bell [ 4 ], μια μουσική ιδιοφυία, από τους πιο ταλαντούχους βιρτουόζους του βιολιού, στον κόσμο!
β) Ερμήνευσε, με απαράμιλλη καλλιτεχνική μαστοριά, κάποιες μουσικές συνθέσεις του Johann Sebastian Bach και του Franz Peter Schubert, από τις δυσκολότερες κι’ ωραιότερες που έχουν ποτέ γραφεί για βιολί!
γ) Έπαιξε μ’ ένα ‘κόκκινο βιολί’ STRADIBARIUS, ένα χειροποίητο όργανο κορυφαίας ακουστικής ποιότητας, και τεράστιας ιστορικής και συλλεκτικής αξίας: φτιαγμένο το 1713 από τα χέρια της ίδιας κατασκευαστικής ιδιοφυίας -Antonio Stradivari- με αντικειμενική αξία περίπου $ 3.500.000 δολλαρίων!
Λαμβάνοντας αφορμή από το ανωτέρω γεγονός και τις, ομολογουμένως, εκπληκτικές διαπιστώσεις που έκανε η δημοσιογραφική εκείνη έρευνα… θα άξιζε να δούμε τα συμπερασματικά πορίσματα, πέρα απ’ το συμβατικό πεδίο της φαινομενολογικής ‘αλήθειας’: στο άπλετο φως της Ορθόδοξης θεολογικής ανθρωπολογίας. Γιατί, η Ορθόδοξη ανθρωπολογική γνώση είναι μια διάφορη προσέγγιση και κατανόηση των μυστηρίων του Θεού, τα οποία παραμένουν κρυμμένα από τη μεταπτωτική ανθρώπινη λογική… μέχρι να τ’ αποκαλύψει η Θεία Χάρη! Επειδή αφορούν τις πνευματικές ‘προδιαγραφές’ και τις άδηλες ανθρώπινες δυνατότητες, που απορρέουν από την… ‘θεο-συγγενή’ καταγωγή του, ως κτίσματος δηλ. που είναι πλασμένο «κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού»!
Τα συμπεράσματα που βγήκαν από το κοινωνικό πείραμα, συνίστανται στις εξής σοβαρές διαπιστώσεις: α) Ότι, σε περιβάλλον πυκνού κοινωνικού συναυλισμού, περιρρεόντων θορύβων κι’ αγχωτικής βιασύνης… οι άνθρωποι δείχνουν ‘ανίκανοι’ να διακρίνουν (ακούν… αλλά δεν αντιλαμβάνονται, γιατί δεν προσέχουν!) τις τυχόν προσφερόμενες γύρω τους ‘ποιότητες’ μιας υψηλής αισθητικής… β) Ότι, ακόμα κι’ αν τις διακρίνουν… είναι ‘αναίσθητοι’ να τις επιθυμήσουν, όντας απορροφημένοι κι’ απασχολημένοι αποκλειστικά με τα προσωπικά τους προβλήματα… και γ) Ότι, ακόμα κι’ αν επιθυμήσουν να τις απολαύσουν… είναι απρόθυμοι να φρενάρουν την βιασύνη, με την οποία έχουν κακομάθει να ζουν, μη γαληνεύοντας ποτέ… αλλά σπαταλώντας με ‘φρενήρες’ άγχος, σαν κυνηγημένα αγρίμια, όλον τον εγκόσμιο βίο τους!…
Ο αποκαλυπτικός αυτός συμπερασματισμός δεν είναι καθόλου άγνωστος στην Αγιοπατερική εμπειρία. Στην πραγματικότητα, τα συμπεράσματα της Washington Post επιβεβαιώνουν αναδρομικά… όσα η Ασκητική εμπειρία των Νηπτικών Πατέρων και Μητέρων της Ορθόδοξης Ανατολής, έχει προ πολλών αιώνων καταγράψει, με θείο φωτισμό, ως ‘ανθρωπολογική γνώση’. Ότι δηλ. η εγωιστική ‘απομόνωση’ του ανθρώπου, με φορά από έξω προς τα μέσα…, όπως και η απρόσεκτη ‘διάχυσή’ του από μέσα προς τα έξω… προδίδουν ότι υπόκειται σε ψυχική διαταραχή! Υποκείμενος σε πάθη, έχει αποσυντονισθεί μεταξύ νου-καρδιάς-αισθήσεων, κι’ αδυνατεί ν’ αντιληφθεί ό,τι ‘συμβαίνει’ μέσα του και γύρω του… γι’ αυτό και δεν μπορεί να επικοινωνήσει (κατά τρόπο ουσιαστικό) με τον Θεό και τους ανθρώπους που τον περιστοιχίζουν, αλλ’ ούτε και να θαυμάσει απλά το Κάλλος της Κτίσης που τον περιβάλλει!
Μας καταπλήσσει -εύλογα- το γεγονός ότι, ένας παγκόσμια διάσημος και ιδιοφυής μουσικός, προσέφερε δωρεάν επί 45΄ λεπτά ένα φαιδρό ρεσιτάλ μουσικής τελειότητας μπροστά σε διερχόμενα πλήθη, χωρίς να καταφέρει ν’ αποσπάσει, έστω στιγμιαία, το ενδιαφέρον τους! Γιατί, καθένας απ’ αυτούς που προσπέρασαν αδιάφορα την μουσική εκείνη πανδαισία… ήταν ψυχικά απομονωμένος στον δικό του εγωκεντρικό ‘μικρόκοσμο’ κι’ αιχμάλωτος στα ‘αόρατα δεσμά’ των ψυχικών του παθών! Αυτή η ‘σκλαβιά’ της εσωτερικής ελευθερίας, στερεί κάθε επαφή με τα ‘πέραν του ΕΓΩ’ δρώμενα… ώστε είν’ αδύνατο ν’ αντιληφθεί κι’ επιθυμήσει κανείς να απολαύσει κάθε αισθητικό Κάλλος που προσφέρεται δωρεάν δίπλα του… αλλά πολύ ‘μακριά’ απ’ αυτόν!
Προσπερνώντας αδιάφορα το μεγάλο αυτό μουσικό ταλέντο… μαζί με το αισθητικά ποιοτικό γεγονός της μουσικής παράστασης του Μετρό, το πλήθος συμπεριφέρθηκε ζημιωτικά μεν για τον εαυτό του… προσβλητικά δε για τον διάσημο βιολονίστα (που δεν παύει, ωστόσο, να είναι ένας κοινός θνητός…)! Αναλογικά, τί θά’πρεπε να πούμε για τον Σαρκωμένο Υιό και Λόγο του Θεού, ο Οποίος επί 33 ολόκληρα χρόνια (όσα η επίγεια ζωή Του) συναυλιζόταν με τους ανθρώπους της εποχής του… κι’ εκείνοι δεν τον αναγνώρισαν! Και όχι μόνο δεν ‘είδαν’ στην εκθαμβωτική θεανθρώπινη μορφή Του, τα υπερφυή ιδιώματα ενός ‘κρυμμένου’ Θεού… αλλ’ ούτε ‘αναγνώρισαν’ στην ακτινοβόλα ομορφιά του προσώπου Του τον «κάλλει ωραίον παρά πάντας ανθρώπους»!
Ο άναρχος και άπειρος Θεός, αν κι’ αμέθεκτος (δεν μετέχεται) ως προς την άκτιστη Ουσία Του… είναι κατά Χάρη μεθεκτός (μετέχεται) ως προς τις άκτιστες Ενέργειές Του! Όλες οι υπερφυείς τελειότητες του Συμπαντικού Δημιουργού, κρυμμένες ‘κατ’ οικονομία’ πίσω απ’ την ανθρώπινη μορφή Του, εισέδυσαν μαζί Του αθόρυβα στην ζωή της ανθρωπότητας, κατά την ενανθρώπησή Του. Ωστόσο, από το πλήθος των ανθρώπων της εποχής Του, που Τον είδαν και άκουσαν… ελάχιστοι Τον ακολούθησαν! Απ’ όλη δε την μετέπειτα (διαχρονική) ανθρωπότητα μέχρι σήμερα, και μέχρι την Δευτέρα Παρουσία Του, λίγοι Τον πίστεψαν και θα Τον πιστέψουν. Οι περισσότεροι από τους προσκεκλημένους στην Βασιλεία Του δεν αποδέχτηκαν την τιμή, απορρίπτοντας αδιάφορα κι’ απαξιωτικά την αιώνια πρόσκλησή Του…! [ 5 ]
Όταν ο άνθρωπος είναι ενωμένος πνευματικά με τον Θεό της Αγάπης -την Πηγή της Ζωής και της Χαράς- νοιώθει μέσα του ότι ΚΟΙΝΩΝΕΙ με τους πάντες και τα πάντα, κατά τον φωτισμένο στίχο του ποιητή: «Μόνος, κι’ όλος ένα… μ’ όλους κι’ όλα…»! Αντίθετα, όταν ο άνθρωπος επιλέξει την επικοινωνιακή αποσύνδεση από τον Δημιουργό του… χωρίζεται αυτόματα και από όλον τον εμπρόσωπο περίγυρό του, και από όλη την έμβια κτίση! Ακόμα κι’ αν συναγελάζεται με τους λογικούς ανθρώπους, και περιβάλλεται από τα άλογα πλάσματα της Κτίσης του Θεού, αδυνατεί να επικοινωνήσει μαζί τους, έχοντας ‘αυτοφυλακισθεί’ σε μια εγωιστική μοναχικότητα… που τον καθιστά εντελώς ανήμπορο, ίσως κι’ ‘ανίκανο’ τελικά, να περιχωρηθεί…!
Αλλ’ αν συμβαίνει αυτό, σημαίνει ότι: οι νομιζόμενες, τάχα ‘αυτεξούσιες’ επιλογές μας, δεν είν’ ελεύθερες και δεν είναι δικές μας! Δεν εκφράζουν εμάς, δηλ. αυτό που επιθυμεί η ψυχή μας, αλλά κάτι άλλο… που μας ‘επιβάλλεται’ δυναστικά από τους ορκισμένους εχθρούς μας (τα πονηρά πνεύματα), καθώς ενεργούν ‘για εμάς… χωρίς εμάς’! Και τότε, όντως, πρέπει ν’ ανησυχήσουμε… γιατί η αυτεξουσιότητα με την οποία μας εστόλισε ο Θεός, έχει περιέλθει σε άγνωστες ‘δυνάμεις κατοχής’ πέραν του δικού μας ελέγχου. Μια υπερεξουσία δυναστική… που ‘διαφεντεύει’ τον νου, την καρδιά και τις αισθήσεις μας, ως θλιβερούς δουλοπαροίκους! Συνάμα δε, καταληστεύει την ζωή μας από όλη την θεοειδή ‘περιουσία’ της, και μας εγκαταλείπει κενούς κι’ απέλπιδες…
Ο ψυχισμός της μεταπτωτικής μας φύσης, μέχρι να θεραπευθεί απ’ τα πάθη… είναι σε μια κατάσταση αδιακόπων εσωτερικών συγκρούσεων και υπερεντάσεων… που μας καθιστούν κυριολεκτικά ψυχασθενείς! Όλη η ψυχο/σωματική μας ύπαρξη -μαζί με το αισθητηριακό σύστημα- υπόκεινται σε βασανιστική αιχμαλωσία… που δυναστεύει τυραννικά τον ‘Ναό της ψυχής’ μαζί με την ψυχή, αιχμαλωτίζοντάς τα στον «νόμο της αμαρτίας…»! [ 6 ] Έτσι, πάσχοντας την δεινή αυτή πνευματική αιχμαλωσία: ενώ βλέπουμε εγκόσμια φώτα… είμαστε τυφλοί για το υπερκόσμιο κι’ ανέσπερο Σέλας…! Ενώ ακούμε γήινους ήχους… κωφεύουμε στις μελωδίες τ’ ουρανού…! Ενώ οσμιζόμαστε τις κακοσμίες της φθοράς… αδυνατούμε να μυρίσουμε τα μύρα της αφθαρσίας! Ενώ γευόμαστε τροφές ηδονικές, που καταλήγουν σε αηδείς αφεδρώνες… μένουμε άγευστοι της ‘διατροφής’ των Αγγέλων και Αγίων…!
Μόνο στους ‘Ανθρώπους του Θεού’ (επωνύμους κι’ ανωνύμους) που έχουν θεραπευθεί -με την Θεία Χάρη- από τα ψυχο/σωματικά πάθη, ο εσωτερικός τους κόσμος είναι ενοποιημένος… και πνευματικά ενωμένος με τον Θεό! Από αυτή την πνευματική ένωση με τον Δημιουργό τους, οι ‘Οικείοι του Θεού’ αποκτούν -πέραν των συμβατικών- και άλλες, αντισυμβατικές αισθήσεις… με τις οποίες μπορούν να αισθάνονται θεοπρεπώς: να διοπτεύουν τ’ αθέατα… ν’ ακούν τ’ ανήκουστα… να οσμίζονται τα άοσμα… ανιχνεύοντας αλάνθαστα όλες τις ποιότητες του αισθητού και υπεραισθητού κόσμου. Διακρίνουν την αγαθότητα… από την πονηριά, το φως των αρετών… από το σκοτάδι των παθών, την ομορφιά της ταπεινότητας… από την ασχήμια της αλαζονείας, την ευωδία της αγνείας… απ’ την δυσωδία της λαγνείας, χωρίς ποσώς να εξαπατώνται από τις φαινομενολογικές ‘αλήθειες’ των γηίνων αισθήσεων…!
Πραγματικά, κάθε φορά που στεκόμαστε αισθητά/νοητά μπροστά στα Κάλλη της Πλάσης του Θεού (αλλά και κάθε άλλο Κάλλος… που δημιουργεί καλλιτεχνικά ο άνθρωπος, με την έμπνευση της θείας Χάριτος), ‘πρέπει’ να νοιώθουμε μέσα μας σκίρτημα ενθουσιαστικής αγαλλίασης και θεοπρεπούς ερωτικής έλξης προς τον Δημιουργό της συμπαντικής ομορφιάς κι’ αρμονίας! Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε η υποτιθέμενη ‘πνευματική ζωή’ που ‘ζούμε’ συνιστά ένα τεράστιο ΨΕΜΑ… το οποίο πρέπει ν’ αντικαταστήσουμε με μια αντίστοιχη βιωματική ΑΛΗΘΕΙΑ…! Μια αλήθεια εμπειρική (πραγματική, κι’ όχι πλασματική…) που πιστοποιεί την αυθεντικότητα της πνευματικής, εν Χριστώ, ζωής μας… και μπορεί να οδηγήσει στην ένωσή μας με τον Θεό!
Αν η ψυχή μας ήταν πνευματικά θεραπευμένη… όπως των Αγίων, και λειτουργούσε ανεπηρέαστη από τις εσωτερικές μας αιχμαλωσίες (πάθη) και τις εξωτερικές επιρροές (δαιμονικές ενέργειες), η συμπεριφορά μας θα ήταν εντελώς διαφορετική. Κάθε φορά που θ’ αντικρύζαμε το Κάλλος… θα γινόταν μέσα μας ‘σεισμός’ αγαλλίασης και ‘έκρηξη’ δοξολογικής κι’ ευχαριστηριακής ευγνωμοσύνης προς τον Θεό! Αλλ’ οι σωματικές αισθήσεις είναι… ανόητες, ευάλωτες κι’ ευόλισθες! Ως ‘γέφυρες επικοινωνίας’ της ψυχής με τον κόσμο που μας περιβάλλει, είναι αναγκαίο να προστατεύονται από την ‘αλεξίκακη’ προστασία της προσευχής, και την άσυλη ασφάλεια της Θείας Χάρης! Γιατί, χωρίς την θεϊκή προστασία, το αισθητηριακό μας σύστημα γίνεται… ‘όχημα’ δαιμονικών ενεργειών (!), με ό,τι επικίνδυνο και ολέθριο σημαίνει τούτο!…
Για ν’ αρχίσει να λειτουργεί μέσα μας ο δοξολογικός ‘αυτοματισμός’… είν’ ανάγκη να εκπαιδεύσουμε τον νου, την καρδιά και τις αισθήσεις μας… ώστε, με την Χάρη του Θεού, μαζί με τον αγώνα μας υπέρ των αρετών και κατά των παθών… νά’μαστε πάντα σε κατάσταση προσευχής! Να σκεπτόμαστε/ενεργούμε προσευχόμενοι… να σιωπούμε/συνομιλούμε προσευχόμενοι… να χαιρόμαστε/θλιβόμαστε προσευχόμενοι… να γελάμε/κλαίμε προσευχόμενοι… να υγιαίνουμε/ασθενούμε προσευχόμενοι… να τρεφόμαστε/εκκενώνουμε προσευχόμενοι… να κοιμόμαστε/αγρυπνούμε προσευχόμενοι… να μελετούμε/γράφουμε προσευχόμενοι… να εργαζόμαστε/αναπαυόμαστε προσευχόμενοι… να ζούμε/πεθαίνουμε προσευχόμενοι μ’ επαγρύπνηση… έως να εμπεδώσουμε το ‘μυστικό’ των Αγίων: «Μνημονευτέον Θεού μάλλον… ή αναπνευστέον!» [ Είναι αναγκαιότερο να προσευχόμαστε στον Θεό… παρά ν’ αναπνέουμε!…]
Οι θεόπλαστες ψυχές μας έχουν κατασκευαστικά ‘προγραμματιστεί’ να υπάρχουν-λειτουργούν αρμονικά & τέλεια, με μία βασική προϋπόθεση: την Θεο-επικοινωνία (προσευχή), μαζί με πυκνή συμμετοχή στη Μυστηριακή ζωή (Εξομολόγηση και θεία Κοινωνία…) της Εκκλησίας μας. ‘Κοινωνώντας’ τον ζώντα Θεό… περιβαλλόμαστε από την Θεία Του Χάρη κι’ απορροφούμε την ζωτική Του Ενέργεια, που ζωοποιεί την ύπαρξή μας! Την ενισχύει να παραμένει πιστή κι’ αφοσιωμένη στην Αγάπη Του, νηφάλια από εμπαθείς μετεωρισμούς κι’ ελεύθερη από νοητικές αιχμαλωσίες! Έτσι, κάτω από την ενεργό προστασία της Θείας Χάριτος, η ψυχή προσλαμβάνει ακίνδυνα την αισθητηριακή ηδονή της εντρύφησης στο αισθητικό Κάλλος του κόσμου… αντανακλώντας αυτομάτως και συνεχώς προς τον Δημιουργό του Κάλλους, την οφειλόμενη Ευχαριστία & Δοξολογία των κτισμάτων προς τον Κτίστη!
Η προσευχή μας στον ζώντα Θεό, διενεργείται… είτε από επιθυμία της καρδιάς μας να λατρεύσει την Αγαθότητά Του… είτε από ανάγκη της ψυχής μας να αιτηθεί την συγχώρηση της πτωτικότητάς μας! Καλλιεργώντας μια ‘αδιάλειπτη’ προσευχητική στροφή του νου μας προς Αυτόν… το ‘μέτωπο’ της πνευματικής μας κρούσης και της αισθητηριακής μας προσοχής διακρατείται αρραγές κι’ ενιαίο… ενάντια στις αμαρτίες και τα πάθη, στον αόρατο πόλεμο που κάνουμε κατά των δυνάμεων του σκότους! [ 8 ] Έτσι, η νοερή προσοχή μας συγκρατείται από ‘διαρροές’ κι’ η ευάλωτη ύπαρξή μας θωρακίζεται από την ‘αλεξίκακη’ ασπίδα της Χάριτος, προστατεύοντας τις αισθήσεις μας από ολισθήματα και πτώσεις! Αντίθετα, αν/όταν παύσει η προσευχή… η ψυχή μας εκτίθεται εντελώς απροστάτευτη στις φονικές επιρροές των δαιμόνων…!
Το εξώτερο αισθητηριακό μας σύστημα των πέντε σωματικών ‘γεφυρών’ (όρασης-ακοής-όσφρησης-γεύσης-
Μπροστά στις ‘προκλήσεις’ του περιρρέοντος Κάλλους (τόσο του φυσικού, της Θεϊκής Πλάσης… όσο και του δημιουργικού, της ανθρώπινης τέχνης…) οι Χριστολάτρες βρίσκουν στην προσευχή… έναν θεοπρεπή ‘τρόπο διαχείρισης’ των αισθήσεών τους! Έναν τρόπο τέτοιο… ώστε, κι’ ο νους και η καρδιά τους, καθώς περιβάλλονται από τόσες περίβλεπτες ομορφιές… να μην αποσπώνται ούτε στιγμιαία από την κύρια προσήλωση κι’ εντρύφησή τους στο υπέρτατο κι’ ασύγκριτο Κάλλος της «Εσταυρωμένης Παναγάπης»! Και, όταν αυτή η ‘προσευχητική διαχείριση’ των αισθήσεών μας, τεθεί σε συνεπή εφαρμογή… ούτε το περιρρέον κάλλος μπορεί πια ν’ αποσπάσει την ψυχή από την νοερή ενατένιση του Θεού… ούτε κι’ η προσευχή να παρεμποδίσει την δοξολογική/ευχαριστιακή απόλαυση κάθε αγνής ομορφιάς… που μας περιστοιχίζει!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Στιγμιότυπο από το Κοινωνικό πείραμα της Washington Post, με τίτλο «Stop… and Hear the Music» μπορείτε να δείτε κάνοντας κλικ στον δικτυακό σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 2 ] Ο βιολιστής του Μετρό της Washington, σε διαφορετικές συνθήκες (λ.χ. Μεγάρου Μουσικής με παρουσία χιλιάδων φιλόμουσων ακροατών), για να παρουσιάσει κάθε κοντσέρτο του, αμoίβεται σχεδόν με $ 1.000 το λεπτό! Άρα, και στην περίπτωση του Μετρό, θά’πρεπε να είχε αποκομίσει, για τα 45΄ της μουσικής εκείνης παράστασής του, περίπου… $ 45.000!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 3 ] Λίγες μέρες πριν απ’ το κοινωνικό πείραμα στον σταθμό του Μετρό της Washington, ο ίδιος εκείνος καλλιτέχνης (…), υπό διαφορετικές συνθήκες, με άλλη εμφάνιση… γέμισε ασφυκτικά το Μουσικό μέγαρο της Βοστώνης!…Εντυπωσιακά φωτεινός… προσεκτικά καλωπισμένος… πανάκριβα ντυμένος… με το μεταξωτό λευκό του φράκο, προσείλκυσε δεκάδες χιλιάδες φιλόμουσων ακροατών, που προσήλθαν ν’ απολαύσουν το ίδιο εκείνο θεσπέσιο κοντσέρτο, σε μια παράσταση… για την παρακολούθηση της οποίας οι τιμές εισιτηρίου κατ’ άτομο, κειμένονταν μεταξύ $ 100 και $ 150, ενώ η εξασφάλιση θέσης έπρεπε να είχε κατοχυρωθεί και αγορασθεί προ πολλών μηνών!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 4 ] Ο βιολονίστας που συμμετείχε στην έρευνα της Washington Post, ήταν ο διάσημος βιρτουόζος του βιολιού, Joshua Bell. Το κοινωνικό εκείνο πείραμα, έγινε στο πλαίσιο ενός ειδικού δημοσιογραφικού ρεπορτάζ (που βραβεύτηκε με το βραβείο Πούλιτζερ – Pulitzer Prize) για την ‘αναγνώριση’ κι’ αποδοχή των καλλιτεχνών και της τέχνης, από το κοινωνικό περιβάλλον. Τον μεγάλο καλλιτέχνη αναγνώρισε μόνο μία γυναίκα, από τους 1.000 περίπου περαστικούς του μετρό, παρότι ήταν διάσημος παγκοσμίως, και είχε ένα εντυπωσιακό βιογραφικό με εκατοντάδες συναυλίες και ρεσιτάλ σε όλη την υφήλιο. Μέχρι σήμερα, ο Joshua Bell έχει ‘σαρώσει’ αμέτρητες διεθνείς διακρίσεις, ενώ το δισκογραφικό έργο του αριθμεί πολλές ηχογραφήσεις!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 5 ] «Εν τω κόσμω ην, και ο κόσμος δι’ Αυτού εγένετο, και ο κόσμος Αυτόν ουκ έγνω… Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι Αυτόν ου παρέλαβον.… Όσοι δε έλαβον Αυτόν, έδωκεν αυτοίς τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα Αυτού…» (Ιωάν. 1, 10-11)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Έζησε μέσα στον κόσμο που Αυτός έπλασε, ανάμεσα στους ανθρώπους που Αυτός δημιούργησε και κανείς δεν τον αναγνώρισε… Ήρθε κοντά στα πλάσματά Του, και τα πλάσματά Του δεν Τον υποδέχτηκαν με χαρά. Σε όσους, όμως, Τον δέχτηκαν με λατρεία και πίστεψαν στ’ όνομά Του, χάρισε την υπέρτατη τιμή και εξουσία να γίνουν Τέκνα Θεού…
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 6 ] «Βλέπω… έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου, αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με τω νόμω της αμαρτίας, τω όντι εν τοις μέλεσί μου…» (Ρωμ. 7, 23)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Βλέπω πάνω στα σωματικά μου μέλη να κυριαρχεί ένας άλλος ‘νόμος’ (…), που αντιστρατεύεται τον έμφυτο νόμο του λογικού μου νου, και μ’ αιχμαλωτίζει στον ‘νόμο’ της αμαρτίας που εισέβαλε στη φύση μου, μεταπτωτικά…
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 7 ] «Οι αισθήσεις, χωρίς προσευχή, γίνονται ‘ευεπίβατες’ δαιμονικής ενεργείας…!» (Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών)
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 8 ] «Ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα… αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις…» (Εφεσ. 6, 12)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Η πάλη μας δεν είναι ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλά ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους αυτού του αιώνα, ενάντια στα πονηρά και ακάθαρτα πνεύματα, που βρίσκονται διάσπαρτα στα επουράνια…
